Ond ar y creigiog ddannedd
Hi gollodd bedwar oen;
A hithau gwympodd tros y trwyn,
I'r dibyn mawr ar ol yr ŵyn.
'Run fath a'r ddafad benllwyd
Aeth llawer dyn yn fras,
Wrth gripian tua'r dafarn
Lle tŷf y blewyn glas;
A'r diwedd oedd i'w blant a'i wraig,
Ac ef ei hun fynd tros y graig!
A DDWEDAIST TI FOD CYMRU 'N DLAWD
A ddwedaist ti fod Cymru'n dlawd,
Am fod ei llannau'n llonydd,
A thithau 'th hun yn cloddio, frawd,
Ym mryniau aur Meirionnydd?
Mae mwy o gyfoeth tan dy droed,
Na ddaeth i galon dyn erioed,
Anwiredd mwy erioed ni wnawd—
Na ddywed byth fod Cymru'n dlawd.
I ble y trown o fewn y tir,
Nas gwelir mŵn ei meini
Nad yw'r meteloedd o'u gwelyâu
Yn edrych am oleuni,
Nad yw y prês a'r arian faen,
Yn galw ar bob Cymro'n mlaen,
I roi ei ffydd a threio 'i ffawd
Yn holl oludoedd "Cymru dlawd?"
Estyna'th fys pan glywot hyn,
Yn cael ei ddweyd am Gymru,
At unrhyw graig, at unrhyw fryn,
Fo'n edrych ar i fyny.
