IX
Yn foesgar ymgrymodd a gwen ar ei fin,
Ei lygaid yn dyner a'i lais fel y gwin: -
"Chwi–Faer a Chynghorwyr Tref Llanfair-y-Llin-
A fyddwch chwi cystal a thalu fy mil,
Sef y pymtheg cant?" gofynnai yn swil.
Beth! Meddai'r Maer, gan chwerthin yn braf,
Dy bymtheg cant! Y dihiryn! Y craf!
Dos ymaith ar unwaith a chymer dy hynt,
Efallai y rhoddwn it bymtheg punt.
Mae popeth drosodd a phopeth yn dda,
A diwedd am byth ar y llygod a'r pla.
Oni welais hwy'n suddo i'r afon, fy hun,
Pob copa ohonynt? Do'n siwr, neno'r dyn!
Fe foddwyd y cwbwl ac ni ddônt yn ôl,
Ar arch yr un dewin. Yn awr na fydd ffôl,
Ond cymer yr arian, a hynny'n chwim,
Neu'n wir, ar fy llw, ni roir iti ddim."
(A dweud cyfrinach rhwng brawd a brawd,
Roedd Llanfair yn wir, yn eithaf tlawd;
Y coffrau'n wag a'r trethi'n drwm
Ar ol gwastraffu llawer swm
Ar fympwy'r Maer, ar win a medd,
A mynych ddawns a mynych wledd;
Ar deithio pell heb unrhyw raid,
A phrynu fafar plaid a phlaid:
Ar wisgoedd gwychion drud i'r Maer;
