Ac 'roedd Llew yn gwbod hynny cyn iddo fo fynd i ffwrdd i'r môr."
"O?"
"Mi wyddost fel yr oedd Llew—a Gwyn hefyd, o ran hynny yn dy hannar—addoli di. Bob pnawn Sadwrn 'roedd y ddau'n mynd i'r stesion yn selog i'th gwarfod di, ac 'roeddan' nhw yno bob amsar hannar awr cyn i'r trên gyrraedd. Ond mi beidiodd Llew yn sydyn, ond do? Ac un pnawn Sadwrn pan welwn i o'n cychwyn am dro i fyny i'r mynydd yn lle mynd i lawr i'r stesion, mi ofynnis i pam iddo fo."
A . . . a be' ddeudodd o?"
"Dim byd, ond 'roedd 'na boen yn llond 'i lygaid o . . . Dan?"
"Ia, Kate?"
"Mae'n rhaid iti adael yr Ap Menai 'na a chwilio am lodjin arall. Mae Ethel yn gwybod am le yn . . .
"Nid ar yr Ap y mae'r bai. Mae o wedi bod yn hynod garedig wrtha' i, ac 'rydw' i'n hoff iawn ohono fo. Na, 'adawa' i mo'r Ap, ond. . . ond a' i ddim ar gyfyl y 'Black Boy' nac un dafarn arall eto."
Ar dy wir, Dan?"
"Ar fy ngwir, Kate."
A chadwodd Dan ei air-am wythnosau lawer, er i firi coroni'r Brenin Edward VII yn nechrau Awst ddwyn fflagiau ac addurniadau a sŵn o bob math i ystrydoedd Caer Fenai a digonedd o ddiod i'r tafarnau, ac er i ferch dlos y ' Black Boy' wenu'n hudolus arno bob tro yr âi heibio. Ond, a phob hwyr yn heulog braf, prin y meddyliai am y 'Black Boy' neu'r Harp.' Yn lle dilyn yr Ap, galwai'n aml yn nhŷ Emrys eto, a chrwydrai'r ddau gyfaill bob hwyrnos hyd fin Menai neu hyd lonydd tawel, troellog y wlad fwyn rhwng y dref a'r bryniau. Weithiau deuai Gwen a ffrind iddi gyda hwy, a rhywfodd neu'i gilydd—ni wyddai'n iawn sut—âi Emrys a'r ffrind un ffordd ac ef a Gwen ffordd arall cyn hir. Ar un o'r nosweithiau hynny y dywedodd Gwen yn sydyn:
"'Roedd 'na storïa' rhyfadd i'w clywad amdanoch chi beth amsar yn ôl, Dan."
"O? Be' oeddan' nhw?"
"Un oedd eich bod chi'n caru hefo Sylvia, hogan y ' Black Boy.' 'Oeddach chi?"
Mi fûm i am dro bach hefo hi unwaith ne' ddwy."
