"O b'le'r wyt ti'n meddwl y daw'r bwyd, mi liciwn i wbod? O'r awyr? Manna o'r nef, fel yn y Beibil!"
Ond er hynny, troes ymaith i'r gegin fach, a rhoes y dyn winc ar Llew. Dychwelodd y wraig ymhen ennyd, gan ddwyn i mewn dorth a chaws a jygaid o lefrith. Ymunodd ei gŵr a'i thri o blant yn y wledd, a buan y diflannodd pob briwsionyn a phob mymryn o'r caws. Rhoes hithau ochenaid hir wrth syllu ar y platiau gweigion.
"'Ddoist ti o hyd i'r ddafad 'na?" gofynnodd yn gas, fel petai hi'n chwilio am asgwrn cynnen.
Dim golwg ohoni hi, Siân. Mi fûm i cyn belled â'r Graig Lwyd. 'Wn i'n y byd i b'le'r aeth hi."
Yr oedd geiriau brathog ar flaen ei thafod hi, ond cododd ei gŵr yn frysiog.
"Rydach chi am gael reid adra' ar gefn merlyn mynydd, hogia'," meddai wrth Gwyn a Llew. "Bob cam i Lechfaen. Mi a'i roi'r cyfrwy arno fo 'rŵan." Aci ffwrdd ag ef. Wedi iddo fynd, bu tawelwch annifyr. Aethai dau o'r plant allan gyda'u tad, a chrwydrodd y trydydd, yr ieuangaf, at y ffenestr fechan. Croesodd ei fam ato, gan roi'i braich am ei ysgwydd. Safodd yno'n llonydd a thawel fel delw, a'i hysgwyddau, er nad oedd hi ond ifanc, yn dechrau crymu ac arian yn ymsaethu drwy ddûwch ei gwallt. Buasai gynt yn ferch dlos a'i llygaid a'i gwallt yn loywddu, ond diffodd- wyd pob gloywder ynddi bellach ac ymddangosai'n awr fel un wedi'i threchu gan dlodi ei byd, yn bod ac nid yn byw mwyach. O'i blaen, drwy'r ffenestr, ymwthiai esgyrn y graig drwy groen y caeau bychain, llwm, a'r llethrau oddi tanynt; yna, yr ochr arall i'r cwm, nid oedd ond noethni caregog y mynydd. Rhyw fyd anial, llwyd. Ochneidiodd. "Y Goits Fawr, 'Mam!" gwaeddodd y bachgen, gan bwyntio'n gyffrous tua'r ffordd fawr islaw. Daliai'r Goits Fawr i redeg, fel rhyw grair o oes a fu, drwy'r cwm anghysbell hwn.
"Ia, y Goits Fawr, Huw bach," meddai hithau, gan wenu arno. Ond ni ddôi gwên i'w llais. "Ia, y Goits Fawr,' meddai drachefn, y tro hwn yn dawel a hiraethus, "yn mynd i lawr i'r dre, lle mae pobol a siopa' a hwyl a chwerthin, Huw bach."
"Lot o bobol, 'Mam?"
