yn y deisan gwsberis. Ar boen dy fywyd, paid â chyffwrdd yn y deisan gwsberis."
"O? Pam?"
"Mi weli Emrys a'i fam a'i chwaer yn 'i mwynhau hi, ond maen' nhw wedi hen arfar hefo'r blas. 'Dydi fy chwaer yng nghyfraith ddim yn credu mewn rhoi siwgwr mewn teisan, ac mi wyddost, neu mi fedri ddychmygu, be' ydi teisan gwsberis hefo dyrnaid o halen ynddi hi yn lle siwgwr. Paid â'i mentro hi. Mi wnes i ryw dro, a dyna lle'r oeddwn i'n tynnu digon o wyneba' i ddychryn llun Spurgeon ar y wal. Beth bynnag wnei di, cadw'n glir oddi wrth y deis an gwsberis."
Diolchodd Dan iddo am y cyngor, ac yna troes i frysio ymaith.
"Hei! Yr wyt ti'n anghofio dy lyfr."
"Wel... y... yr on i... 'Ga' i 'i adael o yma, ar y silff 'ma, tan ddydd Llun?"
'Dwyt ti ddim isio'r gyfrol ysbrydoledig?"
"Wel...y..
" Y gwir, 'rwan?" "I fod yn onast, nac ydw'. Pe bawn i'n mynd â hon dan fy mraich i dŷ Emrys..
"Hm. Pwy ddaru ateb y drws iti i lawr y grisia' 'na?"
"Dyn bach â chrwb ar 'i gefn o."
"Wmffra Jones. Rho fo'n anrheg iddo fo. Mac o'n flaenor Methodus ac yn darllan esboniad neu bregeth bob nos cyn mynd i'w wely. Ac mae o'n digwydd cael ei ben-blwydd heddiw. Fe fydd Wmffra wrth 'i fodd, ac mi wnei gyfaill calon yn y swyddfa 'ma ar unwaith. Rho fo i Wmffra. Oddi wrtha'i, os lici di."
"O'r gora'. Diolch yn fawr."
"Tan fora Llun, Daniel, 'machgan i, tan fora Llun."
Pan gyrhaeddodd Dan waelod y grisiau, safodd yn ansicr, gan na wyddai ymh'le i gael gafael yn y dyn bach. Deuai sŵn clebran a thincial llestri o ystafell ar y dde, a churodd ar y drws. Atebwyd ei gnoc gan hogyn o brentis tua phymtheg oed a chwpan yn ei law.
"Y dyn bach ddaru ateb y drws imi gynna'. 'Wnewch chi roi hwn iddo fo, os gwelwch chi'n dda? Oddi wrth Mr. Richards, ar 'i ben-blwydd, deudwch wrtho fo."
Cymerodd y bachgen y llyfr ac edrychodd ar y teitl.
