Er du ragfarn, er drygfyd,—ei foes ef
Safai'n ddifrycheulyd;
Deil ei barch tra dalio byd,
A charwn lwch ei weryd.
Heb lygru ei boblogrwydd—fe hunodd
Ar fynwes ei Arglwydd;
Aeth i wared yn ddedwydd
I'w farwol hynt o'i fawr lwydd.
Ar lan y pur oleuni,—fe welai
Filoedd i'w groesawi;
A thrwy nef ein hathraw ni
Arweiniwyd i'w goroni.
UN SYDD YN CARU COFFADWRIAETH WILLIAMS
YN FWY NA'R WOBR,
Sef y Parch. W. Ambrose, Porth Madog.
EREILL.
Y SEREN wib brysura,—a gwyn wawl
O eigion nef tardda;
Heibio'r huan llwybröa,
Lleibia'i wres, ac i'w llwybr â.
Ys ein WILLIAMS yn oleu,—seren oedd
Roisai'r nef i'n parthau;
A'i nod oedd cael eneidiau
Rhag y tân i'r burlan bau.
Gan arwain yn gain wrth ei gol,—lewyrch
Ol ei lafur duwiol;
Drwy fad attypiad taniol
Tua'r nef troai yn ol.
O'i fôr dawn, pan dwfr dynai—gwlith nef wen
Ar ei ben derbyniai;
Tan ei araeth tynerai
'R galon oer, ac wylo wnai.
Er fai'i lwydd, ymorfoleddu—ni wnai
Ond yn Nuw a'i allu;
Gwas isel megys Iesu,
Carai fod, un hygar fu.
