DYWEDODD cyfaill wrthyf unwaith na fynnai ef anfarwoldeb personol pe cawsai ei gynnig. Hyd y gallwn i ddeall, y peth oedd yn ei feddwl wrth sôn am "anfarwoldeb personol" oedd anfarwoldeb personoliaeth, a thybio'r oeddwn mai'r hyn y gellid synio amdano fel peth cyferbyn fyddai anfarwoldeb mater. Ni buasai gan fy nghyfaill, felly, ddim yn erbyn i ddeunydd ei gorff fod yn anfarwol. Y peth nad oedd arno awydd amdano oedd bod yn y deunydd hwnnw ryw elfen a fyddai'n ymwybod â'r anfarwoldeb. O'm rhan fy hun, ni allwn innau synio am anfarwoldeb heb yr elfen honno. Ni wn i ba le yr aethom cyn diwedd yr ymddiddan. Nid wyf yn meddwl bod gennym erbyn hynny syniad clir iawn am na mater na phersonoliaeth. Er hynny, parodd yr ymddiddan i mi gofio wedi hynny am syniad a fu gennyf yn hogyn bychan gynt. Rhwng chwech a saith oed oeddwn mi wn, canys yr wyf yn cofio'r fan a'r lle y daeth y syniad i'm meddwl, ac yr oeddwn yn y lle hwnnw ynglŷn â digwyddiad y gallaf ei amseru— marwolaeth perthynas.
