Hi ddywed yn grynedig,—
"Yma nid oes namyn dig.
Llid a chŵyn, trallod a chur,
Dialedd a phob dolur;
O! fy mhriod a godai,
Llon wr rhydd, allan yr ai,
Llwfr oedd, a d'ai llofruddion,
Clwyfent, hwy frathent ei fron;
A thrwy boen fe aeth o'r byd,
Ni welaf mwy f'anwylyd.
Minnau o'm bro a ffoaf,
Cyn y dydd, ac onid af,
Anheg glwyf drwy fin y cledd,
A newyn fydd fy niwedd.
Fy mhlant bychain, eich sain sydd,
Yn boenawl i mi beunydd;
Bellach rhaid gwibio allan,
Hwnt ymhell—Dowch fy mhlant mân."
A deg ochenaid hwy gydgychwynant,
I'w taith, drwy anobaith, draw wynebant;
Ac o furiau y ddinas cyfeiriant
Dua'r mynyddoedd i droi am noddiant;—
Trwy angau nychlyd trengant,—o ogof
I hen wlad angof, yn wael diengant.
Hyf lueddwyr, hwy a floeddiant,—i'r frwydr
Ar frys y goruthrant;
Y Ddjnas a feddiannant,
A'u holl nerth ei dryllio wnant.
Ewybr ennill, â'u hwrdd-beiriannau,
Trwm, erwin ddyrnant, a'r mur yn ddarnau,
Trwy ei ganol torri agenau,
Eu hergydion a wnant rwygiadau;
O! 'r niweidiol ddyrnodiau—a roddant
Hwy fawr dyrfant anhyfryd arfau.
