MWYALCHEN oedd yn pyncio
Ei chân o alar du
Ar ben yr onnen lathraidd
Gerllaw ei chymar cu,—
"Ni wnaethem ddechreu'r Gwanwyn,
Ag eithaf egni iach,
Mor dlysed nyth a welwyd
Ar lannau'r Cletwr Fach.
'Pob un a ddygai frigyn
Neu gorsen wyw a sych,
A phigaid dda o fwswm.
Ac ambell blufyn gwych;
A dail y coed agorent
Yn brydferth iawn eu bri,
A'r ffrwd gerllaw furmurai
Ei bendith arnom ni.
Rhyw hwyrddydd mwyn ni ganem
Ein deuoedd gân o glod,
Wrth feddwl fod ein llafur
I derfyn wedi dod;
A mi ddechreuais ddeor
Fy wyau spotiog mân,
A 'nghymar yntau'n gwylio,
Gan fynych eilio cân.
"Un bore teg mi glywn
Ryw blantos drwg gerllaw,
A phan yn nes y daethant
Fe grynnai 'mron o fraw;
Hedfanai 'nghymar heibio
Gan amlwg arwydd roi,
Fod peryg yn yr ymyl,—
Mai doethach fyddai ffoi.
