CAN Y WEDDW.
Gwen Owens yn galaru am i Gwr.
Tôn,—"ANODD YMADEL."
Fy ffrins a'm cymdeithion, yn dirion gwrandewch,
Holl feddwl fy mynwes ar gyffes y gewch,
Fy nghyflwr ystyriwch, 'mofynnwch yn fwyn,
Mai Duw sydd yn rhoddi daioni, ac yn dwyn.
Yn nyddie fy ifienctid di-fewid y fum,
Diofal, diafiach, gwae bellach, gwybûm
Nad ydoedd diddanwch yn dristwch y droes,
Ond peth darfodedig drwy lithrig drael oes.
Bum ysgafn droed wisgi, yn heini fy nhaith,
Chwimwth, a cheimied f ymweled am waith,
Yrwan yn gorwedd yn llesgedd fy llun,
Heb allu yn fy ngwely fy helpu fy hun.
Er colli fy iechyd, oedd wynfyd i ddyn
I'm porthi ac i'm dofi fel dafad ynglŷn;
Yr ydw i'n fodlongar dan garchar Duw caeth,
Ond colli 'ngwr priod oedd ddiwrnod oedd waeth.
Tri deg o flynyddoedd ar gyhoedd yn gu,
Ac wyth yn ychwaneg yn burdeg y bu
Yn cadw i byriodas, gu urddas, yn glau,
Drwy gariad ymlyniad, un dyniad a dau.
Nid rhaid imi ddeudyd y gwynfyd y ges,
Mae digon a wyddant y llwyddiant a'r lles,
Er maint fy nghyflawnder o'm cader i'm cell,
Roedd mwynder f' anwylyd bob munud yn well.
Pob peth a chwenyches a gofies i gael,
A pheredd ymgeledd dda weddedd ddi-wael,
Roedd hyn yn rhy fychan i ddiddan fwyn dda,
Heb gwmni Sion Arthur naws cysur nis ca.
