Y SERCHOG WR ENWOG.
Tôn,—"ANODD YMADEL."
Y SERCHOG wr enwog, di euog, da i air,
A aeth i Landegla ar ddygwyl y ffair,
I werthu dau eidion, yn dirion gwrandewch,
Ei hanes ddifales a'i gyffes y gewch.
Ac er nad oedd undyn i 'mofyn am ych,
Ni fedre ddwad adre o'i siwrne'n fin sych,
Fo dynnodd i'r dafarn yn gadarn i god,
Lle bydde rinweddol arferol o fod.
Y march y gymerodd, fe i lediodd o'i law,
Lle bu fo'n dwyn pennyd a drygfyd hir draw,
Ai adel mewn odyn, a'i dduryn oedd ddel,
Ni base waeth iddo i dwyso i'r Breidwel.
A mynd i gwmnieth drwy orchafieth drachefn,
Rbag iddynt roi anghlod o gysgod i gefn,
A mynnu llawenydd yn efrydd y wnaen,
A chwrw rhedegog a digon o'i flaen.
Er cimin difyrrwch oer, gwelwch, er gwaeth,
Dechre ymlyferydd yn efrydd y wnaeth,
Am ffordd i fynd adre gofynne fo'n fwyn,
Heb goffa am i geffyl, oedd anwyl, i'w ddwyn.
Pen ddaeth o ddydd Sadwrn yn dalwrn i'w dy,
I deulu di-waeledd a'i holodd o'n hy;
Mae'r ceffyl y gowsoch? Digysur oedd hyn,
Ych gweled yn cerdded mor swrth ac mor syn.
Er iddo garcharu, ond gwadu nid gwiw
Nis gwydde fo weled â'i lyged mo'i liw;
Os gwydde, fo daere yn dirion i iaith
I ddyfod tuag adre, ond dche oedd i daith?
