AROS TAN DDEG
PETH llesol yw tamaid o ginio,
Neu ddysglaid ddifyrrus o dê,
Mae'n eithaf cael ffrynd i ymgomio,
A swper sy'n iawn yn ei le;
Ond os gwnewch chwi ginio bryd swper,
A swper rhwng deuddeg ac un,
Bydd wermod yn dilyn y pleser,
A'r cyfan yn troi yn ddi-lun ;
Aroswch tan ddeg,
Siaradwch tan ddeg,
Ond peidiwch bod allan yn hwyrach na deg.
Mae'n arfer gan lawer dyn diffaith
I godi o'i wâl erbyn nos,
A threulio ei ddiwrnod mewn noswaith
Gydrhwng y gyfeddach a'r ffos;
Y gweithiwr sy'n llawer mwy dedwydd,
Yr hwn ar bob adeg a geir,
Yn codi'r un amser a'r hedydd,
Yn cysgu'r un amser a'r ieir;
Cewch aros tan ddeg,
A siarad tan ddeg,
Ond peidio bod allan yn hwyrach na deg.
Aeth John i ryw ginio un noson,
Lle 'roedd ei gyfeillion i'w cael,
Bu yno uwchben y danteithion
Yn bwyta ac yn yfed yn hael;
