AT FY NHEULU.
FIN yr hwyr fy hunan yma
Pan yn syllu ar y lli,
Eirian gan belydrau 'r lleuad,
'Hedeg wna fy ysbryd i
Tua chartref rell a dedwydd,
Tuag aelwyd glyd a glân,
Ac anwyliaid sydd yn eistedd
Yno'n gwn o gylch y tân.
Yno'n grwn, ond nid yn gyfan,
Yno, fel mwynhad y llawr,
Llon y sgwrs, ond gwag un gadair-
Cadair "Dewis Bob" yn awr-
Bwlch yn rhagor yn y teulu,
O anwyliaid, tristed wy,
Pan feddyliwyf na chyflenwir
Yma byth mohono mwy!
Gwesgir gan ei phoen fy nghalon,
Ac fel Marah'm dagrau pan
Gofiwyf mai ymhlith dieithriaid
Mwyach oll y bydd fy rhan;
Ac na chaiff fy llygaid mwyach
Edrych ar wynebau sy
'N fil mwy gwerthfawr i fy enaid
Nag yw einioes, er mor gu.
Ni chaf ddangos mwy fy nghariad
Tuag atoch, ond o draw-
Byth gusanu'r plant ond hynny,
Byth eu harwain yn fy llaw
I hel blodau hyd y meusydd
Tra'n gwrando ar eu sgwrs fach hwy-
Gwisgo am danynt hwy, a'u danfon
I'w gorweddfa, byth, byth mwy!
