'Mi ddweda i beth 'newn i,' meddai Tom Brynglas, 'mi bigwn fwyar coch. 'Do's dim, fel mwyar coch i wella dyn ar ol smoco gormod.'
'Mi liewn i ga'l mwyar,' atebai Benni. Ac ymaith yr aeth y tri i berth y cae i bigo mwyar a'u bwyta wrth eu pigo. A gwir a ddywedodd Tom Brynglas am effaith mwyar coch oblegid cyn pen haner awr уг oedd Benni Bach wedi llwyr wella o'i anhwylusdod.
Ond cafodd y mwyar effaith arall ar y plant. Edrychodd Gwilym ar benau ei fysedd, a gwelodd fod sudd y mwyar wedi eu cochi.
'Hei boys,' meddai, 'mae'n mysedd i fel bysedd y dynon coch.'
'Ga i wel'd?' dywedai Tom, gan redeg ato. Ac ar ol gweled y wyrth, daeth rhywbeth arall i'w feddwl. 'Beth ta ni'n lliwo'n hynen yn goch, boys?' meddai. 'Dyn ni ddim yn dryched fel Indied fel hyn.'
'Shwd gallwn ni?' gofynai Gwilym.
Wrth wasgu'r mwyar yn erbyn ein gwynebe,' atebai Tom, ag yna fydd neb yn ein nhabod ni o gwbwl.'
Nid cynt y gair na'r weithred. Paentiodd Tom Brynglas Gwilym a Benni Bach, a phaentiasant hwythau Tom, ac ni fu ar haid o Indiaid olwg mwy gwyllt a dieithr nag oedd ar y tri chrwt pan aethant yn ôl i'r wigwam.
Ond nid oes nyth heb ddraenen, ac nid oes dedwyddwch heb helbul. Tua thri o'r gloch y prydnawn pwy ddaeth atynt ond hen elyn Tom,—William Jones, y pupil-teacher.
'Nawr boys,' meddai fe, 'beth 'ych chi'n neyd man hyn? Pam na ddewch chi i'r ysgol?
'Whare Indied y'n ni ebai Tom Brynglas, yn araf, gan dynu mwgyn o'i bib, 'a 'dyn nhw ddim ym myn'd i'r ysgol.'
