Y CADOEDIAD
MAE yn ddydd y cadoediad eto, Syr,
A'r faner ar dŵr y dre,
A phawb yn prysuro er bod mewn pryd
Wrth gofeb yr hogiau, yntê;
Mae'r coffa yn annwyl, mi wn hynny, Syr,
A'u colli o'r ardal yn flin;
A fyddwch chwi weithiau yn gwrido, Syr,
Wrth gofio am nineteen fourteen?
Mae deunaw mlynedd er hynny, Syr,
Mae'n debyg na chofiwch y tro,
Ond chwi wnaeth y "boced", ryw'n cofio'n iawn,
Wrth listio hogiau y fro;
'Y chwi yn y parlwr yn smocio'n braf
Ynghanol miwsig a chainc;
A'r hogiau diniwed yn colli eu gwaed
O flaen gynnau mawr yn Ffrainc.
Daw rhai adre'n ôl i Walia Wen,
I hedd yr aelwyd glyd,
A rhai sydd yn cysgu dan groes o bren
Yn rhywle 'mhellafoedd byd;
A dyma ni heddiw yn cadw'r coffâd
Wrth gofeb yr arwyr glân,
Dau funud distaw i gofio gwerth
Eu haberth ar faes y tân.
â hyn heibio eto, ac ni bydd sôn
Am werth yr aberth a'r pris,
Dau funud sydd ddigon i gofio'r dewr—
Dau funud o'r deuddeng mis;
Ba waeth am y beddau ym mrodir Ffrainc,
Na chwaith yr amddifaid di-gefn,
Bydd y wlad yn fud i eisiau y "byw"
Nes daw hi'n Gadoediad drachefn.
