Tudalen:Hanes Methodistiaeth Corris a r Amgylchoedd.djvu/199

Haner canrif yn ddiacon,
Afu'n safle heb ei hail,
I'n hen gyfaill pan roedd blodau
Pur o rinwedd ar ei ddail.

Nid ei dynu yn anfoddog
Byddai i frodyr yn ei flaen,
Ni roes balchder dyn ystyfnig
I'w gymeriad un ystaen;
Ymestynai at ei orchwyl,
Yn wirfoddol filwr rhydd,
"Gwneyd daioni pan y gllaf"
Ydoedd arwyddair ei ddydd.

Rhoes ei help i ddwyn addysgiaeth
Enwog i addurno'r wlad,
Ni choleddai wag amheuaeth
O'r canlyniad, trwy un brâd;
Ca'dd llenyddiaeth a chelfyddyd,
Pob diwylliant fedda'r fro
Ei gefnogaeth fwyaf diwyd,
Dyn i'r lliaws ydoedd o.

Gwelodd gladdu llu o'i frodyr,
Ac o'i deulu hoff ei hun,
Yntau'n aros fel cedrwydden
Rymus, iraidd, deg ei hun;
Dedwydd iddo fu eu harwain
At y bâd i groesi r lli,
Gyda'r HWN, a rydiai'r afon
ARWR brwydr CALFARI.

Cododd feibion o enwogrwydd,
Pur, rhinweddol, yn eu gwlad,
Merched ffyddlawn i hyfforddiant
Gwir ragorol mam a thâd;
Ei fab DAFYDD er ei fawredd
Aeth o flaen ei dâd i'r glyn,
Bu y fro o ben—bwy—gilydd,
Wedi i golli ef yn syn.
Cafodd daflu i "fantell" loyw
Ar ysgwyddau "Humphrey bach"