Pawb oedd yn d'rogan gyrfa hir, mewn llwydd a gwynfyd llawn,
I John a Jane i fyw ynghyd o foreu hyd brydnawn.
Fel Isaac a Rebecca gynt y teg argoelai'u byd,
Mewn perffaith gysur pur diloes drwy oriau'u hoes o hyd;
Dan nodded ac ewyllys da Preswylydd mawr y berth,
Yr hwn a wlawiai ar y ddau bob breintiau gore'u gwerth.
RHAN II.
Y Dychweliad.
Mae cloch y Llan yn canu gan ddatgan dros y byd.
Bod Hymen wedi clymu y ddeuddyn glan ynghyd;
Mor hardd a gwych yw'r fintai o'r eglwys draw sy'n dod,
Yn drefnus heb un ffoledd mewn gwisg na dull yn bod.
A'r arlwy briodasol a roddir yn y Plas,
Yn llawn o bob danteithion a seigiau goreu'u blas,
Er dangos cym'radwyaeth o uno dau ynghyd,
Fel gwas a morwyn ffyddlon, fu'n gweini yno c'yd.
Mor lân a chlyd yw'r bwthyn lle trefnwyd iddynt fyw,
Yn llawn o bob cysuron a dodrefn gore'u rhyw
A'r cyfan yn disgleirio, fel drychau heirdd o'r bron,
Ffrwyth llafur a diwydrwydd cydunol Jane a John.
