Sylweddolodd yntau yn awr, am y tro cyntaf yn gyflawn, hwyrach, nad oedd mwyach yn eneth wallgof, ond ei bod yn llawn synnwyr, a holl wylder a lledneisrwydd y foneddiges goeth yn effro yn ei natur. Cofiodd mewn moment nad oedd ganddo hawl i gymryd mantais ar y gorffennol, ac nad oedd y serch a ddangosasai, a hi'n orffwyllog, o angenrheidrwydd yn bod wedi iddi ddyfod ato ei hun. Yr oedd yntau'n ormod o fonheddwr, yn rhy anrhydeddus, i gymryd mantais annheg arni.
"Llio," eb ef, dan dynhau'r ffrwyn ar ei draserch, "peidiwch â fy ofni-i am ichi yn ych diniweidrwydd osod ych ymddiried ynof. Rydech-chi'n wahanol yrwan, ag mi fedrwch farnu pethau'n wahanol. Peidiwch â digio wrtha-i am ddeud un peth wrthoch-chi yrŵan, ond peidiwch â gadael i'r amgylchiadau rhyfedd yma ddylanwadu ar ych barn. Llio fach, oni bai amdanoch chi, mi fuasai mywyd-i ar y ddaear ar ben yn awr. Y chi daflodd olau ych presenoldeb ar y dyfodol i mi. A beth bynnag wnewch-chi, mi fydda i'n ych caru-chi'n ffyddlon ag angerddol tra fydda-i ar y ddaear; os oes bywyd arall ar ôl hwn, feder dim byd yno chwaith ladd fy serch-i. Os gadewch-chi-fi, ag os dewiswch-chi gerdded llwybrau bywyd ych hunan hebddo-i, mi fydd fy serch-i yn addoliad i'ch coffadwriaeth-chi. Ond os penderfynwch-chi wynebu gweddill ych oes hefo mi, bydd pob egni a fedda-i yn gysegredig i'ch amddiffyn- chi, a'ch gwneud-chi'n ddedwydd."
Gwelwodd y gruddiau tlysion a oedd gynnau dan wrid mor ddwfn, ond wedi ysbaid o ddistawrwydd, cododd Llio, ei llygaid mawrion, gloyw, huawdl, a
