PENNOD XV
YMWARED
FEL y ciliai sŵn traed y lleidr daeth ofn a dychryn dros Nansi druan. Daeth iddi fod y lleidr wedi bod cystal â'i air. Yr oedd ynghlô yn y cwpwrdd ac yr oedd ymwared yn annhebygol iawn. Bellach nid oedd ganddi ond edrych ymlaen at lwgu'n raddol.
Yr oedd wedi cynhyrfu gormod yn yr ysgarmes â'r lleidr i fedru meddwl yn glir iawn. Curai'n orffwyllog ar y drws â'i dyrnau cyn iddi sylweddoli nad oedd hynny ond ffolineb.
"Help, help," gwaeddai â'i holl egni. Daeth rhyw don o wallgofrwydd anobaith drosti a rhoddodd ffordd i'w theimladau. Nid oedd ryfedd i Nansi dorri i lawr am unwaith. Yr oedd ei threialon wedi ei threchu am ychydig. O'r diwedd, wedi llwyr ddiffygio, llithrodd yn swp cyn nesed i'r llawr ag y caniatai maint cyfyng y cwpwrdd iddi.
"Efallai y daw'r dynion yn ôl, ac y gollyngant fi allan," meddai'n obeithiol. "Ni wnant byth adael i mi yma i lwgu." Ond hyd yn oed pan oedd meddyliau fel hyn yn deffro ei gobaith clywai sŵn modur yn cychwyn, a gwyddai nad oedd obaith iddi o'r cyfeiriad hwnnw. Yr oedd y lladron creulon wedi ei gadael i'w ffawd.
Yr oedd y tŷ yn ddistaw fel y bedd. Er nad oedd gan Nansi obaith o gwbl fod neb yn agos i'r bwthyn, daliodd i waeddi am gynorthwy. Yr unig ateb oedd atsain ei llais ei hun yng ngwacter y tŷ.
"O, na bawn wedi dweud wrth Rona lle yr oeddwn yn mynd," gofidiai'n ddigalon." Cred hi fy mod gartref erbyn hyn. Cred fy nhad fy mod yn ddiogel yn y gwersyll am wythnos ymhellach. Nid oes neb a feddylia fod dim o'i le ynglŷn â mi."
Yr oedd pethau rhyfedd yn rhedeg drwy ei meddwl. Beth ddaeth o'r gofalwr? Awgrymai'r lleidr fod rhyw
