leicio rhywbeth nad oedd gen i ddim ohono i'w gynnyg iddi. Ac am hynny, roeddwn i'n teimlo braidd fel ci wedi torri'i gynffon.
Yr hyn a wnaeth imi feddwl am y peth oedd gweld walie y lle mae nhw'n alw'n "Sgubor Robert Green," yn dwad i'r golwg yn y pellter rhynga i a'r awyr. Pwy oedd Robert Green fedrai ddim deyd, ond ochre hen dŷ ydi'r Sgubor, a llond y canol o goed mafon duon. Dene'r mafon goreu yn y wlad, medden nhw, ond dydi'r bechgyn byth yn mynd yno, am fod pobol yn deyd fod yno ysbryd.
Edrychodd Jinny arnai'n hir heb ddeyd dim, fel tase hi wedi taro ar un meddal am y tro cynta rioed. Edryches inne arni hithe heb fedru tynnu ngolwg oddiarni. Dene su sydyn heibio inni, a pheth oedd yno ond y gôg yn pasio dros ein penne ni, ac yn disgyn ar y pren surion gwylltion yn y pellter, rhwng Jinny a thoriad y wawr. Ac er na weles i rioed mo'r wawr yn torri o'r blaen, yn yr ha, fedrwn i ddim tynnu 'ngolwg oddiar Jinny, i edrych arni hi a'r gôg. Dydio ddim yn beth neis i chi dynnu'ch golwg oddiar eneth i edrych ar rywbeth arall, a chithe'n siarad â hi, hyd yn oed i weld y wawr yn torri, rhwng dau a thri o'r gloch y bore, am y tro cynta rioed yn yr ha.
Mi gofies am y gylleth a gefes i ar lawr y diwrnod cynt, ac mi dangoses hi iddi. Mi rhoddes hi i'w gweled yn ei llaw a dene fys cynta fy llaw chwith i yn cyffwrdd am funud bach y bys agosa i'w bys bach hi ar y llaw ddethe. Mi gynhygies fotwm gloyw iddi hefyd, a gefes i ar lawr, a chadwodd hwnnw ym mhoced ei brat. A bu tawelwch mawr, fel y mae'r Beibil yn deyd.
