TAD (fel pe'n cael ei ddirdynnu): Dywed rywbeth ond y gwir; mi faddeuir y celwydd i ni'n dau, gobeithio.
JANE (wrth ei mam): Anghofio cloi'r drysau ddaru 'nhad a finna. (Etyb ofyniad arall o eiddo'i mam.) Ydi, mae Dic yn cysgu'n sownd. (Daw oddi wrth y grisiau at ei thad.) Rwan, 'nhad, be' gawn ni neud, achos does dim amsar i'w golli ?
TAD (yn eistedd â'i ben ar y bwrdd): Mi ddeydaist y gwir rwan wrth dy fam, rwy'n ofni,—ma' nghalon i ne 'nghydwybod i'n deyd fod Dic yn cysgu'n sownd, mor sownd fel na ddeffrith o byth. O! mae arna i ofn mynd allan a'i gael o'n farw.
JANE: Mi awn hefo'n gilydd.
TAD: Na, aros di unwaith eto wrth y drws hefo'r gannwyll yn dy law. Dic allan yn y barrug mawr yma yn y dillad teneu 'na a'r pesychu trwm yna yn i falu o'n ddarna!
[A allan unwaith eto gyda'i lantern, a saif JANE wrth y drws agored gyda'r gannwyll. Ymhen tipyn daw'r tad yn ôl dan wylo ac eistedd wrth y bwrdd â'i ben i lawr.]
JANE (â'i braich am ei wddf): 'Nhad bach, welis i rioed mono chi fel hyn: ga i fynd i chwilio am Dic?
