"Wn i beth am hynny," ebe Dafydd. "A mi ddeuda beth arall, 'does gan yr un blaenor hawl i ddeud be mae Duw wedi'i fwriadu. Mae eisiau cymryd pwyll cyn rhoi caniatâd i fachgen ddechre pregethu, ac y mae eisiau gofal hefyd rhag rhwystro un o'r rhai bychain hyn. Ac er mai dyletswydd dyn, yn ddiau, ydyw dweud ei feddwl yn onest, a bod yn ddoeth wrth wneud hynny, gwell gen i a fyddai methu ar yr ochr dyneraf."
"Mae methu ar yr ochr dyneraf agos â bod yn adnod erbyn hyn," ebe Didymus. "Mae pobol yn od o dyner y dyddiau hyn. A wyddoch chi be, pe deuai rhyw Ioan Fedyddiwr i'n plith, i ddweud y gwir, fyddai dim eisiau gwasanaeth na Herod na Herodias—fe fyddai crefyddwyr am y cyntaf i ddwyn ei ben ar ddysgl i ffrynt y sêt fawr!"
"Thomas, Thomas!" ebe Dafydd. "Yr ydech chi'n mynd yn fwy eithafol bob dydd. Mae arnaf ofn fod gormod o'r ysbryd torri pennau ynoch chwithe, Thomas bach. Mae goddef ein gilydd mewn cariad, yn gymaint dyletswydd â dweud y gwir. Ond yr yden ni wedi crwydro oddi wrth y pwnc ers meitin. Mae gen i ofn oddi wrth siarad Phillips y bydd o, fel 'roeddech chi'n dweud, yn dwyn enw Mr. Simon o flaen yr eglwys."
"Mae hynny cystal â bod wedi digwydd," ebe Didymus. "Wel," ebe Dafydd, "os i hynny daw hi, gofalwch, Thomas, am fod yno, a dwedwch eich meddwl yn rhydd ac mewn ysbryd llednais."
"Ddof i ddim ar y cyfyl, Dafydd Dafis, gwnaed eglwys Bethel ei photes," ebe Didymus.
"Dyna hi yn y pen," ebe Dafydd, mae arnoch chi isio i bobl fod yn onest a dweud y gwir, a phan ddaw hi i'r pen yr ydech chi am droi'ch cefn."
"Chwi wyddoch, Dafydd Dafis," ebe Didymus, pe deuwn i yno, mai'r gwir a ddywedwn heb flew ar fy nhafod. Mi wn mai dafad ddu ydwyf yng nghyfrif llawer ohonynt, a phe bawn yn dweud fy meddwl yn onest, edrychid arnaf fel un yn rhegi Israel."
