AR DDYDD O AWST
DOE, 'roedd iti lwyth o flodau gwyn,
A minnau'n meddwi'n lân o'u drachtiau;
Pêr oedd oedi tan y cangau hyn,
A hud y nant yn creu dyrïau.
Gynneu, oedais eilwaith wrth dy fôn,
A'th flodau gylch fy nhraed yn disgyn;
Am fwyneiddiach cawod ni cheir son,
Ni phlygwyd tani'r un glaswelltyn.
Heddiw, mae it' sypiau cochion llawn
A gudd holl chwerwedd oes mewn tlysni;
Gwledd i lygaid yw dy lwyth o rawn,—
Di, goeden dal yr allt a'r drysi.
GWAS Y NEIDR
UN dydd daeth ar ei hedfan heibio i'r tŷ
A gwelodd y rhosynnau uwch y drws;
Gafaelodd am un clwstwr pêr, yn hy,
Ond pwy a feiddiai rwystro'r pryf mawr, tlws?
Ac er im ddychryn beth o'i weled o,
O syllu arno swynwyd fi yn fwy;
Un dim mwy hardd ni allwn ddwyn i go'
Na'r pedair adain aur—yn ddwy a dwy—
Y gwineu-ddu a gwyn am gorff hir, main,
A'r ffluwch o ryfeddodau ar ei gefn.
Cyn imi fentro lladd y gelyn cain,
Edrychais arno'n sugno mêl, drachefn;
A chafodd lonydd yn ei hapus awr
Am fod y rhos ac yntau'n ffrindiau mawr.
