A'r croeso a gafodd oedd ei wneuthur yn bêl droed. Disgwyliai'r dyn amdano ers tro, dyna'r paham yr edrychasai'n hiraethus a phrudd tua'r ddaear. Ac yr oedd wedi ei adnabod pan ddisgynnodd, dyna'r paham y rhedai'n wyllt yn ôl a blaen ar eu holau.
Yr oedd Shonto'n gleisiau i gyd, a buasai wedi marw onibai nad oes neb yn marw ymysg y Tylwyth Teg. Wedi i'r bechgyn ddangos digon o ofid, ac i Shonto ddyfod ato'i hun, dyna dynnu rhoddion iddynt o'i bocedi,—cnau daear, afalau surion, dail melys, a chig y brain.
"Shonto," ebe'r dyn, a fedri di 'sbonio'r wawr las yma i'r bechgyn?
"Wel," ebe Shonto, cyn belled ag yr ydw i 'n dallt, fel hyn y mae hi. Fuoch chi'n edrych ar oleuni'r haul trwy'r gwlith, a gweld chwech neu saith o liwie?"
"Do," ebe'r ddau, "mi welson hynny, nid drwy'r gwlith, ond drwy ein dagre pan oedden nhw wedi rhewi, ar y ffordd yma."
"Dene fo, felly," ebe Shonto. "Mae'r lliwie ene i gyd wedi eu plethu i neud gole'r haul, a chanlyniad y plethu ydi gneud gole gwyn. Rydwi'n gwybod, o achos mai'r Tylwyth Teg sy'n eu plethu nhw. Mae ene rai digon medrus yn ein mysg ni i neud hynny heb i'r pelydre blethu am eu coese nhw A darne o belydre goleuni o wahanol liwie wedi eu torri o'u blaene nhw, a'u plethu, ydi 'nghoron i fel brenin."
