distawrwydd hollol.
Yn sydyn disgynnodd carreg aruthrol yn eu hymyl o rywle o'r gwagle uwch eu pennau, tebyg i'r cerryg a'u pasiai pan oeddynt ar eu taith. Yn ei chwymp gwnaeth y garreg dwll ofnadwy fawr yn y llawr, gan chwalu llwch a cherryg yn gawodydd i bob cyfeiriad,-ond yn hollol ddistaw. Lle disgwylid sŵn taran ni chlywid cymaint â sŵn gwybedyn ar ddeilen, o gwymp y garreg fawr.
Neidiodd Dic a Moses o'i ffordd, ond er eu syndod, yn lle neidio rhyw ddwylath neu dair, neidiasant ddeuddeg llath yr un, yn hollol ddidrafferth.
"'Rargien fawr, Rhys Llwyd," ebe Dic wrth y dyn, "ydi'r byd ar ben a phawb ar ddarfod amdano?" Ond yr unig arwydd o'i siarad oedd bod ei wefusau'n symud.
"Mi wn i be ydio, rwan," ebe Moses, gan neidio yn ei lawenydd, "breuddwydio yr ydwi. Rydwi'n cofio imi freuddwydio unweth mynd drwy'r awyr yn syth o 'ngwely yn fy nghrys nos, a hwnnw'n llenwi fel balŵn yn y gwynt, a mynd i wlad lle 'roedd hi'n glawio hen wragedd a ffyn, ond heb glywed dim sŵn of gwbwl. Yr unig wahaniaeth a wela i yma ydi nad oes dim gwynt yma, a finne heb fod yn fy nghrys nos."
Deallodd Dic ef ar ei wefusau,—
"Taw, was," eb ef, "yr ydw inne'n gweld yr un fath â thi, a fase dau byth yn breuddwydio'r un peth."
