Wedi cael eu gwynt atynt ychydig, os priodol y gair mewn lle mor ddiwynt â'r lleuad, gofynnodd Dic,—
"Os y lleuad ydio," eb ef, "lle mae'r baich drain? 'Roedden ni'n ei weld o ar eich cefn chi o'r ddaear. Mae hi'n oer ofnatsen, ac mi ddylech roi hwnnw ar dân bellach. Mae gen i flys mynd i'w nôl o os deydwch chi lle mae o, er mwyn cael tipyn o dân."
'Waeth iti heb," ebe'r dyn, "'does dim drain yn tyfu yma chwaith."
"Mi welson ni rywbeth tebyg i fachgen bach wrth y'ch sodle chi, o'r ddaear," ebe Moses, "ac mi feddylies i falle,—falle,—mai Wil Bach oedd o."
Pruddhaodd wyneb yr hen ddyn, a rhoddodd ei law ar ben Moses, ond cyn iddo fedru ateb dyna garreg arall yn disgyn a thorri'n dipiau yn eu hymyl.
Pan ddaethant atynt eu hunain, ebe Dic,—
"Pam yr oedden ni'n troi a throi yn ein hunfan ar y ffordd yma, fel dau dop scŵl, neu ddwy ddafad efo'r bendro, heb symud oddiyno, nes i chi ddwad i'n gwthio ni o'r lle ddaru chi alw'n Drobwll Mawr?"
Fasech chi'n leicio gwybod?" ebe'r dyn dan wenu'n ddireidus.
Basen," ebe'r ddau'n unllais. Na, nid yw hynyna'n gywir chwaith, canys nid oedd ganddynt leisiau o gwbl.
