Tudalen:Saith o Farwnadau.pdf/62

Hi ddaw fynu gyda'r werin
Ddysglaer, berffaith, ddwyfol wiw,
Pwrcas gwerthfawr pen Calfaria,
Priodas-ferch lân fy Nuw;
Lawr o'r nef esgyna ei henaid,
Obry i waelod dwfn fedd,
Yna yn un mewn mawr lawenydd,
Ant i'r briodasol wledd.

A phe c'nygid iddi heddyw,
Fynydd eang yn Peru,
Am roi tro i neuadd Watford,
At ei hanwyl eto i fyw;
Pan o ffynon bywyd unwaith,
Yn y nefoedd yfodd GRACE,
Nis gall dim a welodd llygad,
Ar y ddae'r roi iddi flas.

Nid rhyw angladd oedd yn Watford,
Pan aeth gwraig rinweddol wiw,
I Gaerffili i gael ei chladdu,
Ar ol golwg dynolryw;
Ond priodas oedd ei hangladd,
Gwely priodas oedd ei bedd,
Er na welai pawb o honynt,
'Roedd angylion yn y wledd.

'Roedd seraphiaid yno'n gweini
Pan y rhow'd ei chorph i lawr,
A'r Messia ei hun yn gwenu,
Ar yr orsedd eang fawr;
Cherubim yn canu hymnau,
Tramwy mawr o'r ddae'r i'r nef,
A gorfoledd gan gerubiaid,
Ddianc bant o'r byd i dref.

Hi ymborthodd ar y manna,
O fan i fan yn hyfryd iawn:
Yma'r boreu o'r ffynon loyw,
O'r winwydden draw brydnawn;