"John Evans, beth sydd arnoch chi? Yr ydach chi er's tro yn gwrthod gwneyd dim ' pwy sydd wedi'ch tramgwyddo? gadewch i ni glywed."
Cododd John Evans ar ei draed, ac ebe fe –
"Thomas Williams, newch chi ateb y cwestiwn yma—ddaru chi dalu y deugain punt hyny ddaru eglwys Gwernhefin fenthyca gan eglwys у dref?" ac eisteddodd i lawr, ac yr oedd pawb wedi eu syfrdanu, a neb yn fwy na Thomas Williams ei hun.
"Eu talu? " ebe Thomas Williams, "do debyg, ac y mae'r receipt genyf yn tŷ. Yr wyf yn ofalus iawn i gadw pob receipt"
"Purion," ebe John Evans, "dowch â hi yma, os medrwch chi."
Credai pob enaid yn y cyfarfod, oddigerth John Evans, y gallai Thomas Williams dd'od â'r receipt yn mlaen, ac wedi myned allan o'r cyfarfod ymosododd amryw o'r brodyr ar John Evans am ei haerllugrwydd. Ond yr unig beth a ddywedai ef oedd — "Aroswch dipyn bach i edrach a feder o gael y receipt" Yr oedd i Thomas Williams deulu mawr a pharchus, ac aeth pob un o honynt ati dranoeth i chwilio am y receipt.
Yr oedd yn y tŷ ganoedd lawer — rhai o honynt
