'Roedd un yn darllen iddo ei hun
Broffwydoliaeth am Iesu o Nazareth,
Mewn anwybodaeth, di—elyniaeth oedd ei lun,
Daeth Philip i'w gyf'rwyddo, gan wir fedyddio'r dyn.
Fe drodd ynghylch tair mil un modd,
Wrth wrando ar Bedr yn dweyd trwy burder,
Eu beiau a'u harfer ysgeler nid ysgodd,
A'u calon wrth ei wrando oedd yn merwino, ymrôdd.
Ymroddwn ninau heddyw i Dduw, ni a allwn farw
Cyn y foru;
Dychwelwch chwi rai uchel, a dewch gerbron yn isel,
Y Brenin Iesu;
Pwy ŵyr ai haner dydd ai hwyr,
Y daw'r Oen did wyll i farnu ar fawrbwyll,
Gan losgi'n fyrbwyll y byd fel canwyll gŵyr;
Yr Arglwydd o'r uchelne', Efe yw'r goreu a'i gwyr;
O Dad! sy'n llawn o bob gwellhad,
Gwna ni'n ddilynwyr Crist heb rwystr,
'Nol gair y 'sgrythyr, fel brodyr heb ddim brad,
Gan roddi i ti'n ddiddiwedd anrhydedd a mawrhad.
Y sawl ar hyn sy'n gwrando, yr Arglwydd a'th gynhyrfo,
I'w goelio heb gilwg;
Nid gair disylwedd salaf, ond geiriau Duw Goruchaf,
Sydd yma'n amlwg:
Fe fydd y geiriau hyn heb gudd,
Ddydd barn i'n safio, neu ein condemnio,
Sant Paul sy'n tystio, ac Esay i'w selio sydd;
Nid aiff gair Duw dan gwmwl, na'i feddwl yn ddifudd;
Tawdd rhai gan wres gair Duw di drai,
A':sawl nis toddant fe'u seria â'i soriant,
Am hyny ymhoenant, caledu wnant fel clai,
Y rhai'n ânt yn gaeth—weision, a'r lleill yn Seion sai'.
—DANIEL JONES.
ARGRAFFWYD GAN H. HUMPHREYS, CAERNARFON.
