Eisteddai'r ddau yn eu dillad gwychion ar y grug i wrando arnynt, a'r gyrrwr o hyd yn ddistaw ac amyneddgar yn ei gerbyd. Cyn mynd, rhanasant flychaid cyfan o felysion rhwng y plant, a rhoesant i bob un ohonynt swllt, a chusanodd y wraig Eiry lawer gwaith.
Prin y medrai'r plant aros yn hwy ar y rhos. Yr oedd arnynt awydd cryf i redeg i'r cae gwair at eu mam i ddweud yr hanes wrthi. Daeth yr amser yn fuan, ond y peth cyntaf a wnaeth Ieuan oedd dweud wrth ei fam, gan edrych i'w hwyneb gyda'r llygaid oedd mor debyg i lygaid ei dad, mor ffol y buasai ef ac Alun i geisio neidio ag Eiry dros y dŵr, ac iddi syrthio a gwlychu.
"Ond," ebe Alun, gan dorri ar ei draws, yr oedd yn dda i ni wneud hynny, waith wedi gweld Eiry yn gorwedd i'w dillad gael sychu, fe daeth gŵr a gwraig ddieithr i siarad â ni, ac——
Yna, dechreuodd pob un, â'i anadl yn ei wddf, adrodd yr hyn a ddigwyddodd. Ac wedi gwrando, o'r braidd y medrodd y fam roi gair o gerydd i Ieuan.
'Mae'n dda gen i," ebe hi, "dy fod di wedi dweud y cwbl, heb dreio arbed dy hunan, na threio beio neb arall."
