"Er mwyn y nefo'dd wen, dwetwch wrtho i pwy sy'n canu Cymrâg yma!"
Ar hyn gwelai o'i flaen ddynes wrth y bwrdd yn plygu Ilieiniau trwy yrru haearn cynnes drostynt. Yr oedd ei chefn tuag ato ar ei olwg gyntaf arni, ond o glywed ei lais, hi a drodd ato gan wrido'n serchog, a dywedyd " Y fi o'dd yn trio canu. Wyddwn i ddim fod neb yn 'y nghlywed."
Treio canu! ni chlybu Wat erioed yn ei oes ganu mwy soniarus, a dywedodd hynny, gan ofyn iddi gyda llaw i barhau yn y blaen. Ac ymhellach nad oedd ef wedi clywed cân Gymraeg ers wyth mlynedd.
"Dyna'r rheswm," ebe hi'n wylaidd, ond gwell na'm canu i a fyddai siarad â'n gilydd. Fe weta i wrth y boss—un strict dros ben yw e',—ac yna fe fydd popeth yn iawn."
Aeth y Gymraes allan am funud, a phan ddaeth yn ol dug gyda hi lasiad Wat o'r ystafell y bu ef ynddi gyntaf. Popeth yn olreit," ebe hi, 'rwy wedi gweud wrth y boss, a ma' greso ichi aros yn y man hyn faint a fynnwch. Un o ble y'ch chi?" ebe hi i ddechreu'r sgwrs, " 'rwy'n gweld wrth 'ch whilia ta' un o'r Sowth y'ch ch'i, ta' beth."
"O Shir Frycheiniog—gotra'r shir, a'r shir oreu'n y byd," ebe yntau'n siriol."
"O ble yno?"
"Lle bach na wyddoch ch'i ddim am dano, tepig iawn—Penderyn."
'Pen—der—yn! na wn i wir! Gwn yn eitha' da, wa'th un o Gwmnedd wy' inna'."
"Estynnwch law, ynte!" ebe Wat, dyma'r diwrnod mwya' lwcus a geso i ers llawer dydd.
