Yn ei ddillad gorau, a'i esgidiau'n loyw a rhosyn yn ei gôt a phin ysblennydd yn ei dei a'i wallt wedi'i blastro'n ôl â sebon, galwodd Wil heibio i Dyddyn Cerrig yn fuan ar ôl chwech. Edrychai fel petai ar ei ffordd i briodas, a synnodd weld Owen yn ei siwt noson-waith, heb ymbincio dim. Pan gyrhaeddodd y ddau y ffordd fawr, yr oedd Huw'n aros amdanynt yno a chap check du-a-gwyn wedi'i daro'n herfeiddiol ar ochr ei ben a'r pig wedi'i dynnu i lawr dros un llygad ac yn ei geg bibell newydd. sbon, a ysmygai'i pherchennog yn orchestol o ddidaro gan boeri'n freuddwydiol weithiau i'r lôn. Fel y cerddent ymlaen, teimlai Owen yn annifyr wrth eu hochr yr oeddynt hwy mor dalog a difraw, ac yntau, a'r ymgom â Dafydd yn llond ei feddwl, mor dawedog. Torrodd ei gymdeithion wialen iddynt eu hunain. oddi ar fedwen ar fin y ffordd, a chwifiai Wil ei un ef yn rhodresgar ar ôl pob brawddeg a ddywedai, ond fe'i cafodd Owen ei hun droeon a'i ddwylo wedi'u plethu tu ôl iddo, a brysiodd i'w rhyddhau a'u taro ym mhocedi'i drowsus... "Rhyw ffordd allan," a ddywedasai Dafydd. Oedd, yr oedd eisiau tipyn go lew o arian i gael cychwyn da, a phan fu farw ei dad, fel y cofiai Owen, yr oedd y teulu'n dlawd iawn a thro ar ôl tro y clywsai'i fam yn diolch am hen arferiad yr 'offrymu' mewn cynhebrwng 'mawr'. Yr oedd yn agos i saith bunt mewn chwechau a sylltau ar y cadach sidan gwyn y diwrnod hwnnw, a chliriwyd holl dreuliau'r angladd yn rhwydd...
"Diawch, mi fydd 'na le yn y Bryn heno," meddai Wil fel troent o'r ffordd fawr i'r llwybr a ddringai tuag ysgwydd Clogwyn. "Fydd Jinni Llan Eithin yn y ffair, Huw?"
"Bydd." A thynnodd Huw â'r un sicrwydd ar ei bibell.
"Paid di â mynd yn rhy hy arni hi, 'rŵan, Huwcyn. Mae gynni hi gythral o dempar, wsti."
"Pwy oedd yn deud?"
"Dic Meréd. Mi landiodd un ar 'i glust o nes oedd 'i ben o'n troi fel top, medda' fo."
