"Y . . . diolch, Mrs. Ellis, diolch." A rhoes Huw bwniad i Wil am gecian chwerthin tu ôl iddo.
Eisteddodd Huw yn y gadair freichiau yn y gegin, ond bodlonodd Wil ar y stôl drithroed, gan gadw'i ben i lawr.
"Yr ydan ni wedi dwad yma ynglŷn â'r Dosbarth Ysgol Sul," meddai Huw, a'r llais dwfn yn gwneud i Owen hefyd guddio'i wyneb.
"Ydan," ebe Wil, ond wrth ei droed chwith.
"Mae 'na si eich bod chi, Dafydd, am 'i roi o i fyny."
"Oes," ebe Wil.
"Mi fydda' hynny'n . . . y . . . siomiantigath go fawr inni.'
"B . . . bydda'," ebe Wil, gan ddarganfod yn sydyn fod carrai' esgid yn o lac. Anadlai'n drwm hefyd, fel petai rhyw aflwydd ar ei frest. "Aros di nes awn ni allan i'r lôn 'na, Wil Cochyn," meddai Huw wrtho'i hun.
"Yr ydan ni'n gwbod—ac yr ydan ni'n siarad dros weddill y dosbarth hefyd . . . "
"Ydan." "Yr ydan ni'n gwbod—ac yr ydan ni'n siarad dros weddill y dosbarth hefyd—inni fethu talu'r sylw dyladwy i'r wers."
Yr oedd brest Wil yn ddrwg eto a charrai'r esgid arall yn hawlio'i thrin. "Ie wir," meddai'n ddigyswllt pan deimlai'n well.
"Ond os daliwch chi ymlaen efo ni, Dafydd, yr ydan ni'n golygu trio'n gora' o hyn allan."
Hogyn tew, bochgoch, oedd Huw, yn gryf fel tarw ond mor ddiniwed ag oen. Gwyrodd ymlaen yn eiddgar a'i ddau lygad croes yn fawr yn ei ben.
"Mi fùm i'n meddwl am y peth gynna' cyn i chi ddŵad, hogia'," meddai Dafydd. "Piti na chawn i dipyn o help efo'r dosbarth,' meddwn i wrtha' f'hun."
"Help?" ebe Huw.
"Ia. "Tai gynno' ni rywun fedrai dynnu mapia' go lew . . . "
Cododd Wil ei ben. "Pa fapia'?" gofynnodd.
