"Dacw'r twll y syrthiais i drwyddo," ebe Siwan yn siriol. "Rhedeg yn wyllt i geisio cael lle i ddisgyn i'r traeth yr oeddwn i, a dyna fi mewn winc ar lawr yr ogof!"
"Y mae hollt yn y graig yn y fan yna," ebe Fred. "Y mae'n debyg bod lle i fynd allan o'r ogof wedi bod yna rywbryd. Beth bynnag, wedi diwreiddio llwyn bach o eithin a oedd yna fe fedrais i wneud llwybr yn ddigon rhwydd.'
"Llwybr i ble?" gofynnai Mr. Owen.
"O, dim ond llwybr allan o'r ogof."
"Yr oeddwn i'n meddwl bod ofn mynd allan ar Rita."
"Yr oedd ofn arni, dyn a'i gŵyr, ond fe âi allan weithiau ac eistedd neu orwedd yng nghysgod y llwyn a ddadwreiddiais i."
"Yr oedd yn dipyn o newid ambell waith," meddai Rita, "ac yr oedd y twll yn goleuo'r pen hwn i'r ogof."
"Yr oeddech yn mentro'n ofnadwy. Fe allai ci neu ryw greadur arall ddyfod i lawr trwy'r twll yna, yn enwedig yn y nos."
"O, yr oeddwn i yn rhoi'r llwyn yn ei le bob nos cyn iddi dywyllu."
"Beth bynnag, ni ddaeth dim na neb i lawr," ebe Fred. "Ni ŵyr neb am y twll nac am yr ogof am a wn i. Nid yw'r ymwelwyr byth yn dyfod dros y clogwyni hyn."
"Fe welais i Rita lawer bore yn y got lwyd yna'n cerdded ar y traeth," ebe Siwan. "Y Lleian Lwyd oedd hi i mi."
"Y Lleian Lwyd!" ebe Fred mewn syndod. "Hen
