ER COF AM UN ANWYL.
GWEN anwyl! mor fyw yn fy meddwl bob dydd
Ei delw pan olaf ei gwelais,
Y llygaid mwyn duon, y gwrid ar ei grudd,
Y wefus a filwaith gusenais ;
Y serch a belydrai drwy 'i gwenau i gyd,
Nes gwneuthur ei chwmni yn Wynfa,
A'r tyner ddifrifwch a wisgai ei phryd
Wrth wneud ein hadduned diwedda.
Ein calon oedd ieuanc, ein gobaith oedd gryf,
Ac er mor anhawdd oedd ymddatod,
Ehedai ein meddwl yn ffyddiog a hyf
At adeg yr ail ymgyfarfod;
Mewn hyder y cawn adnewyddu 'r mwynhad,
Anturiais ar fynwes yr eigion,
Heb unwaith bryderu, er gadael fy ngwlad,
Na byddai fy Ngwen imi 'n ffyddlon.
Ond pan ar draethellau yr Itali draw,
Daeth imi y newydd gor-chwerw
A lanwodd fy nghalon à gofid a braw,
Fod Gwen, fod fy Ngwen, wedi marw;
Nis gallwn am dymor lwyr gredu y ffaith,
A mynych freuddwydiais 'r ol hynny
Y cawn, 'n ol cyrhaeddyd i derfyn y daith,
Drachefn weld fy mun, a'i mynwesu.
Aeth deuddeng mis heibio, dychwelais yn ol,
Ond nid, nid i fynwes fy Ngweno,
O na, 'r oedd fy anwylyd ei hunan yng nghol
Yr Angau digariad yn huno;
Ym mynwent Llanaber gorffwysai mewn hedd,
Ac yno cyfeiriais fy nghamrau,
