"Ia," ebe Moses, "breuddwydio rydwi, a breuddwydio bod Dic yn siarad efo fi."
Ac am y tro cyntaf yn ei oes nid oedd gan Ddic ateb iddo. Yn lle ei ateb rhoddodd binsied da iddo. Gwaeddodd Moses cystal ag y gall dyn heb wneuthur dim sŵn.
"Ai breuddwyd ydi hwnene, tybed?" ebe Dic.
Nid oedd gan Foses ddim i'w wneuthur ond gobeithio mai breuddwyd oedd y pinsied hefyd.
Dyna garreg fawr arall o'r gwagle yn disgyn yn ymyl, a neidiodd Dic a Moses, breuddwyd neu beidio, o'i ffordd i bob cyfeiriad. Gwyliai'r dyn hwynt â golwg ddireidus, ac ymhyfrydai yn eu dyryswch. Dyna garreg arall wedyn i lawr, ac i mewn i ddaear y byd newydd hwn am lathenni, gan gyfodi cawod o gerryg a llwch drachefn, ond yn hollol ddistaw eto. A Dic a Moses yn neidio'n ôl a blaen o ffordd y cerryg, fel bwch gafr ar daranau, a phob naid dros ddeuddeg llath. Fe'u cawsant eu hunain, wedi un naid, yn ymyl dyn lleuad yn ôl, ac yntau'n dolennu gan chwerthin. Erbyn hyn yr oeddynt wedi arfer cymaint â siarad drwy wneuthur ffurfiau'r geiriau â'u gwefusau fel nad oedd unrhyw anhawster iddynt ddeall ei gilydd.
Aeth Dic at y dyn, a gwnaeth ffurf y geiriau, gan ofyn cwestiwn Moses,—
"Ymhle yr yden ni mewn gwirionedd?"
