Edrychodd y dyn yn hir arnynt rhwng difrif a chwarae. Yn y man gwnaeth yntau ffurf y geiriau â'i wefusau, ac atebodd,—
"'Rydwi wedi deyd mai yn y lleuad."
"Ond be ydi'r lleuad acw'n te?" ebe Dic,— y lleuad fawr, fawr, acw."
"Y ddaear y daethoch ohoni hi," ebe'r dyn. "Yn y fan acw y mae'ch tade a'ch mame. Dacw gartre Shonto'r Coed, ac y mae'r pethe a alwech chi'n Seiat ac adnode i gyd wedi eu carcharu yn y fan acw. Ni chlywyd erioed am bethe felly yma. Fedre nhw ddim byw yma am nad yden. nhw'n ddigon maint i fyta fale lleuad."
"Meddylia am adnode'n byta fale lleuad," ebe Dic wrth Foses, gan wincio arno,—" un rhyfedd ydi'r dyn yma."
Eithr yn y man daeth rhyw anobaith dwys i gorddi'r bechgyn. Dechreuodd eu gwefusau grynu, a gofynnodd Moses yn wyllt,—"Sut y mae'r ddaear yn lleuad?"
"Wel," ebe'r dyn, gan ddal i siarad â'i wefusau," y byd yr yden ni'n byw ynddo rwan ydi lleuad y ddaear, a'r ddaear ydi lleuad y byd yma. Byd ydi'r lleuad, tebyg i'r ddaear, ond ei fod dipyn llai, a thywynna'r ddaear arno fel y mae yntau'n tywynnu ar y ddaear. Pan fydd y lleuad yn oleu mawr crwn, gelwir ef gan bobol y ddaear yn lleuad lawn,' a phan fydd y ddaear felly, galwaf inne hi yn ddaear lawn.'
