Wrth gyflwyno tysteb i Huw Davies, Bangor, 1877.
𝕳UW Davies hoew dyfal
Yn awr sydd yn henwr sal,
Dyddiau ei febyd oeddynt.
Yn llawn gwaith, ac yn llon gynt.
Dysgodd grefft yn lled wisgi,
Meistrolodd, a hoffodd hi.
Dilynodd drwy dawel einioes,
Yn eich gwydd yr wŷdd, am hir oes:
Ei nodwydd a chwim neidiai,
Yn ei chwrs sefyll ni chai:
Pwythodd, tynnodd hyd henaint,
Pwy fedr ddywedyd pa faint
|
O wyr mad a ddilladodd
Yn ei ddestlus, fedrus fodd?
Pan yn llanc ieuanc hoew-wedd,
Mynnodd gael menyw dda'i gwedd;
Prid oedd fel priod iddo,
Un o fil a fynnai fo.
Magodd ei blant, ac megys
Glew wron yn ei lon lys,
Hyn ddygai'i ben a'i ddeg bys
Yn ddiangen, ymddengys;
Heb help hefyd, hyd yr awr hon,
O byrsau y plwyf na'i berson.
Fe ddysgai ef ddewisgerdd,
Blaenorai pan ganai gerdd;
Bu'n was yn Ebenezer,
Gweini bu gyda'i gân bêr:
A noddodd faith flynyddau,
Ddawn iawn gerdd oedd yno'n gwan;
Cyn i'w lais, a'i acen lon.
Waethu, fel y mae weithion.
Aelod ffyddlon, union oedd,
Yn addurn am flynyddoedd
Yn nhy Dduw, bu'n annedd Ion
Yn ben gwr i'r Bangorion;
Bellach, 'rol iddo ballu,
Dewch gym'dogion llon yn llu:
Y dydd i'w anrhydeddu
A ddaeth, cyn ei hirnos ddu;
Rhoddwch yn hael o'ch rhuddaur
I wr gwych—anrheg o aur.
|
