Telyn Dyfi/Y Groes

Telyn Dyfi

gan Daniel Silvan Evans

XXXV.
Y GROES.

'Na ato Duw i mi ymffrostio ond yng nghroes ein Harglwydd Iesu Grist.'—St. Paul.

YNG Nghroes fy Arglwydd ffrostio wnaf,
Trwy hon mi gaf orfoledd,
A chysur pur wrth deithio'r glyn,
A choron yn y diwedd.

Mae dirmyg Crist a'i Groes i mi
Yn fwy o fri ac urddas
Na'r holl drysorau sy'n y byd,
A chyfoeth drud pob teyrnas.

Yn ymyl Croes fy Arglwydd mawr,
Caf daflu i lawr fy meichiau,
A dyrchu cân i'w Enw cu
Mewn llu o gyfyngderau.

Gan ddwyn y Groes ym mlaen yr awn
I'r wlad sy'n llawn hyfrydwch;
Cawn yno daflu'r Groes i ffwrdd,
A siriol gwrdd mewn heddwch.

Cytteimlo mae ein Ceidwad cu
A'r rhai sy dani'n griddfan;
E gariodd Ef ei Groes cyn hyn
I ben y Bryn ei Hunan.

Ac yno ei Fywyd pur a roes
Ar ben y Groes yn bridwerth;
O'i wirfodd marw wnaeth ei Hun
Dros waelaf ddyn yn aberth.

Os croesau fyrdd a rhwystrau sy
Yn awr i deulu Sion,
Pan dderfydd dyddiau'r freuol oes
Fe dry y Groes yn goron.

Pa ham y grwgnach bach na mawr
Am ennyd awr o dani?
Mae holl gystuddiau'n heinioes fer
Yn hollol er daioni.

Mae nerth wrth raid i'r teulu mwyn
Sydd yn ei dwyn yn ufudd;
Ac oddi mewn y nefol gaer
Cânt wenwisg glaer a phalmwydd.

Ar ben y daith, yng ngwlad yr hedd,
Ceir siriol wledd wrth gofio
Helyntion garw'r dyrys dir,
A'r croesau'n hir gaed ynddo.

Ffordd gul y Groes yw ffordd y nef,
A'r pur dangnefedd hyfryd;
Hon yw y ffordd a'n dwg cyn hir
Yn iach i dir y bywyd.

Ar fyr cawn etifeddu'r wlad
Lle mae ein Tad yn Llywydd,
Ym mhell uwch cyrhaedd unrhyw loes,
Trwy rinwedd Croes ein Prynydd.

Nodiadau