[Pan yno, ebe Ap Vychan am y Rhos, "bu farw fy merch ieuengaf o'r clefyd coch, a chladdwyd hi yn y Wern, pan nad oedd ond tri mis dros seithmlwydd oed. Ba,hynny yn erged trwm i mi, oblegid yr oedd yn fy ngolwg yn wastad yr anwylaf o'r teulau" Bu'r enethig farw Gorffennaf 6. 1852.]
𝕮YN nabod y byd a gwên hudoliaethau,
Cyn profi effeithiau ei wg dan dy fron:
Cyn gwybod am lymder ei siomedigaethan,
Diengaist, f'anwylyd, o gyrraedd pob ton.
A'th ddeall yn agor i dderbyn gwybodaeth,
Cydwybod yn dyner, a thân lond dy serch,
Newidiaist dy agwedd, ar frys hedaist ymaith,
Yng nglyn cysgod angan mi'th gollais, fy merch.
Pan ddeuwn i adre ar ol blinion deithiau,
Disgwylit fi i'r buarth ar riniog y ty:
Chwareuit o'm hamgylch, a dringit fy ngliniau,
Ymglymit am danaf, cusenit fi'n gu:
Dy bethau newyddion, a'th hoffus deganau,
A ddygit ar fyrder i gyd ger fy mron,
A phob peth o'r newydd ddysgasit o'th lyfrau,
Adroddit i mi, mor ddiniwed a llon.
O'r meddwl plentynaidd! Mor hawdd ei foddloni,
Mae tegan fel teyrnas—blodeuyn fel byd;
Ac wrth eu mwynhau mae wedi ei ddigoni,
Fel pe byddai'n meddu'r greadigaeth i gyd;
Mor onest yw'r wên a lewyrcha o'r wyneb,
A'r deigryn a ddisgyn pan gwrddir â chroes,
Mae'r galon yn gywir mewn serch a ffyddlondeb,
Ac O na bai miloedd yn blant drwy eu hoes
|
