A diau, esgud y dysgodd—fy nhad
Fi'n hir, ac ni flinodd;
Eithr ef fu athraw o'i fodd,
I'm hyrwyddaw ymroddodd.
I mi, yno, fy mam anwyl—fu'n dda,
Fu'n ddoeth ar bob egwyl:
Gwarchod, a gwneud ei gorchwyl,
A fynnai hi, fenyw wyl.
Llon oedd, llawen o hyd,—eon wenai
Yn wyneb caledfyd;
Canai hi, heb ofni'r byd,
Yn oedfa gerwin adfyd.
Michael Jones fawr, fawr, yno fu,—manwl
Y mynnodd ein dysgu:
A thrwy yewm, athraw cu—i bawb oedd,
A di—ail ydoedd i'n hadeiladu.
Yr oes honno o fawr wasanaeth—bawb
Aent i byrth marwolaeth;
Du ogof llygredigaeth,
Lawn o gyrff, a'u deil yn gaeth.
Yn adnabod pryd wynebau—y bobl
Sy'n byw'n yr hoff fannau
Nid ydwyf, a'm cyndadau
Ni cheir byth ar ochr y bau.
I'r fynwent yr af finnau,— i'r un daith,
A'r un dull, a hwythau;
Ond hedd, pur hedd, fo'n parhau,
Yn mro anwyl fy mrynian.
