Pan ydoedd enwogrwydd, a pharch, ac anrhydedd—
Ar fin ei goroni, a rhoi iddo fawredd,
Marwolaeth a'i dygai o'n mynwes i'r dufedd,
Yn rhwym aeth i'w garchar, newidiwyd ei wedd.
Cynghanedd ei awen a sŵn De la Plata,
Wrth olchi ei glannau oedd gymysg ber gân,
Y'nghanol gwlad estron e gofiai fro Gwalia,
A'i serch yn ei fynwes enynnai yn dân:
Meib Cymru a garant hoff sain ei ganiadau,
A chân ei benhillion adseinia ein bryniau;
Ond, O! yn ein calon mae dwysion riddfannau,
Na chawsai ei feddod o fewn ein bro lân.
Hiraethai am gaffael gorweddfan yn dawel,
Mewn mynwent y'nghanol ei frodyr ei hun;
Ond hyn ni oddefai yr Arglwydd goruchel,
Sy a'i ffyrdd yn y cwmwl uwch deall pob dyn:
Yn lle caffael marw yn nhŷ ei rieni,
Yn Orleans Newydd y bu yn ymboeni,
Dan ddyfnion arteithiau dychrynllyd glwy'r geri,
Dibenodd ei yrfa mewn gwaew a gwŷn.
O estron ! O estron ! ein serch a'th dyngheda,
I lwch ein bardd ieuanc boed iti roi parch,
O fewn i dy randir yn dawel y llecha,
Yn fud ac yn llonydd dan gaead ei arch:
Ei ben a orlenwid ag amlder o ddoniau—
Diferai gwin awen oddi ar ei wefusau,
Wrth brofi o hono llon oedd ein meddyliau—
O estron ! O estron ! gwna erom ein harch.
Yn iach i Siarl enwog—pan blethai serchawgrwydd,
Ei llawryf o amgylch ei ruddiau yn fad,
