"Huw!" ebr hi, "lle mae'r bachgen?"
Deffroes y capten yn araf.
"Be sydd?" meddai.
"Lle mae'r bachgen?" ebr Beti.
"Wn i ddim," meddai'r capten, "ble'r aeth o ynte?"
"O! mae o wedi mynd i rywle. Rhaid i fod o wedi boddi! O, machgen annwyl i, a ninne yn cysgu yn y fan yma!"
"Boddi? Choelia i fawr!" meddai'r capten. "Foddodd yr un o'r Morysiaid erioed ond drwy i'r llong dorri arnyn nhw ynghanol y môr agored!"
"Ond 'does dim golwg am dano fo," ebr Beti Morys, "i ble 'rae o? Rhaid i fod o wedi boddi, Huw! Faddeua i byth i mi fy hun!"
"Gadewch i ni weld ynte," meddai'r capten, gan godi yn araf ar ei draed ac edrych o'i gwmpas.
Yr oedd Beti ar ei thraed eisoes, ac yn edrych yn graff yma ac acw. Toc, dyma hi yn gweled rhywbeth ac yn rhoi ysgrech.
"Be sydd?" meddai'r capten.
"Dyma'i ddillad o!" ebr Beti.
A dyna lle yr oedd dillad Sion yn swp ar y traeth.
"O, wel, rhaid i fod o yn y dwr ynte," ebr y capten, gan fynd ymlaen at y dwr, a dal ei law uwchben ei lygaid ac edrych o'i gwmpas.
Yr oedd Beti wedi rhedeg ar ei ol, ac yn sefyll yn ei ymyl mewn ofn mawr.
"Dacw fo," meddai'r capten.
