"Oes, lawer," ebr Idwal, "ond waeth i mi heb i ddeyd o chwaith."
"Pam? Os oes rhywbeth ar dy feddwl di, dywed o."
"Ie siwr," ebr Tomos Dafis.
"Wel," ebr Idwal, "waeth i mi heb geisio f'amddiffyn fy hun. 'Roeddwn i ar fai. Ond nid ar gymaint o fai ag yr ydech chi yn meddwl ychwaith. Mae'n ddrwg gen i am y meddwi, ond am yr helynt arall, wel waeth i mi dewi."
"Na waeth," ebr William Huws, yn gwta. "Waeth i ni orffen. Gwnewch yr arwydd arferol, bawb sydd o'r farn mai diarddel Idwal a ddylem."
Cododd pawb ei law ond Gruffydd Jones.
"Gruffydd," ebr William Huws, "mi welaf nad wyt ti ddim yn codi dy law. Beth ydi dy reswm di?"
"Fedra i ddim!" meddai Gruffydd, a thorrodd i wylo yn chwerw iawn.
"Wel, mae'r ddau yn hen gyfeillion o'u mebyd," ebr Tomos Dafis.
"Ydyn, 'does mo'r help," ebr William Huws; "ond cymer di ofal, Gruffydd!"
Mewn distawrwydd, torrwyd Idwal allan, a gorffennwyd y cyfarfod yn fyrr gan William Huws ei hun.
Yr oedd hi wedi tywyllu erbyn i'r bobl fynd allan o'r capel. Ar ol siarad â'r blaenoriaid a'i gael ei hun yn rhydd o'r diwedd, rhedodd Gruffydd ar ol Idwal, a daliodd ef ar gwrr y dref yn mynd tua chartref yn araf.
