Yn sydyn, gwelsant eisiau Mili. Pa le y gallasai fod? Gwaeddasant a chwiliasant. Cyn hir clywsant floedd o'r môr a gwelsant Mili—yn rhodio ar y tonnau!
Clywsent ddigon am fedr pobl Ynysoedd Môr y De i rodio'r tonnau, ond nis gwelsent erioed o'r blaen. Aethant i'r traeth gyferbyn â'r fan lle'r oedd. Cawsai Mili ystyllen o rywle. Nofiai allan am ychydig bellter a'r ystyllen dan ei braich. Yna, rywfodd, safai ar yr ystyllen a gadael i'r dôn ei chario tua'r traeth, a hithau'n chwerthin ac yn bloeddio mewn mwynhâd. Pan safent felly yn rhestr ar y traeth yn gwylio Mili gwelsant rywbeth arall a barodd syndod mwy fyth iddynt. Allan ar y môr, heb fod fwy na rhyw ddwy filltir oddiwrthynt i gyfeiriad y gorllewin gwelent long ager fawr. Ymddangosai fel pe bai'n arafu ac yn dyfod i gyfeiriad Ynys Pumsaint.
Dywedodd rhywbeth wrthynt fod eu cyfle wedi dyfod. Yn yr awr ni thybiom y daw bob amser. Ni wyddent beth i'w wneud ar unwaith. Ni wyddent sut i deimlo chwaith. Yr oeddynt yn llawen ac yn drist yr un pryd. Hoffent gael wythnos i drefnu pethau ac i ddadfachu eu hunain oddiwrth bopeth oedd hoff ganddynt. Er gwaethaf popeth cawsent amser hapus iawn ar yr ynys.
Safodd rhai ohonynt ar graig mewn lle amlwg a chwyfio cot wen un o'r bechgyn ar flaen pren hir. Gollyngodd Mr. Luxton ergyd o ddryll, ac un arall, ac un arall. Cyneuasant dân o ddail hanner sych nes bod colofn o fwg yn esgyn i'r awyr. Clywyd ergyd o'r môr. Daeth y llong yn araf tuag atynt.
