DISGWYL Y TREN.
MEWN pentref bach, llwyd yn y wlad,
A'r lloer dros y bryniau yn dlos,
Y gweithwyr yn dyrfa ddi-frad
Gyfeiriant i'r orsaf fin nos;
Anghofiant eu lludded yn ieuanc a hen
Wrth feddwl am gartref a disgwyl y tren.
Y gwynt yn y llwyni di—ddail
Alarai ar lechwedd gerllaw,
A'r orsaf ddirgrynnai i'w sail
Dan fflangell y cesair a'r glaw;
Ond chware ar wyneb pob gweithiwr wnai gwên,
Wrth feddwl am gartref a disgwyl y tren.
Y dydd a'u gadawodd yn llwyr,
A llafur pob gwr yn ei gol;
Ystyrient dan adain yr hwyr
Y cyfle na ddeuai yn ol;
Na phallai sirioldeb yr ieuanc na'r hen
Wrth feddwl am gartref a disgwyl y tren.
Daeth cyffro i'r orsaf ar dro,
A chafod i'r llwyni gerllaw,
Ac wedyn daeth gosteg i'r fro,
A pheidiodd y cesair a'r glaw;
Y ddadl ar lafar a'r ddadl ar lên
Dawelodd yn swn ymadawiad y tren.
Tariais yn hir ger y fan,
A gwynt hwyrddydd einioes yn ffrom;
Ymbiliais am gilfach a glan
Wrth deimlo y ddrycin yn drom;
Gwasgarwyd fy mhryder, i'm hwyneb daeth gwên;
Wrth feddwl am Gartref a disgwyl y tren.
