Ymddangosai Exaudi Nos fel dyn wedi ei syfrdanu.
"Beth?" gwaeddai, "a oes bosibl . . . . ai tybed mai'r llanc hwn yw . . . ."
"Y plentyn y chwilir am dano," ebr y tad Cyrille ar ei draws, "mab cyfreithlon yr arglwyddes de Varennes."
Rhoes y milwr ebwch, a neidiodd ar ei draed.
"Ie," meddai'r mynach, "mae'r dynghedfen wedi ei raghysbysu: newyddion pwysig ar ymuniad y lleuad a'r pysgod, a digwydd hynny heddyw. Galwaf chwi'n dyst, meistr saethydd, i ardderchowgrwydd ac anffaeledigrwydd gwyddor sêr-ddewiniaeth."
Ond yn lle ateb, gofynnodd Exaudi Nos gwestiynau newyddion i'r mynach a Remy; a chadarnhai popeth a ddywedent wrtho ddilysrwydd y darganfyddiad yr oeddys newydd ei wneuthur; ac ni allai mwy ameu mai'r newyddian ifanc oedd gwir ddisgynnydd olaf y Vareniaid. Dug y sicrwydd hwn gwmwl tros ei wyneb.
"Y mil diawliaid, dyma anffawd," murmurai wrtho'i hun.
"Anffawd!" ebr y brawd Cyrille, "oni welwch chwi mai peth rhagluniaethol . . . ."
Ond newidiodd ei feddwl yn sydyn.
"O, o'r goreu," ychwanegai mewn tôn fwy difrif. "Yr wyf yn deall . . . . y mae ail ymddangosiad y plentyn yn dwyn oddiar yr arglwydd de Flavi ei hawl i'r etifeddiaeth."
"Mi geir gweld," atebai Exaudi Nos yn sarrug, "fe elwir am brofion."
"Fe'u rhoddwn nhwy," ebr y tad Cyrille gyda gwres; "y mae arwydd y Forwyn trosom. Mi af gyda Remy i geisio'r arglwyddes de Varennes . . . . ond nid ydych wedi ein hysbysu pe le i'w chael."
