"Yn fuan fe ddown ar draws afon," ebr Jeanne.
Y cennad a'r saethydd yn cyffroi.
"Ar yr afon hon y mae pont heb ganllaw arni."
Y ddau erbyn hyn yn crynu.
"Fe gydia'r ddau ddyn hyn yn afwyn fy march dan esgus ei arwain . . . ."
Y ddau'n awr yn gwelwi.
"A phan fyddwn yn y canol, fe'm gwthiant trosodd i'r lle dyfnaf yn yr afon. Onid felly y cytunasoch i gael gwared o'r un sy'n eich arwain, meddwch chwi, i'r fath beryglon mawrion?"
Plethodd Exaudi Nos a'i gydymaith eu dwylo mewn dychryn.
"Trugaredd, trugaredd, y forwyn Jeanne," llefent dan grynu.
"Myn y nefoedd! os gwir hyn, rhaid crogi'r ddau ddyhiryn ar y goeden agosaf!" gwaeddai Bertrand de Poulengy, gan yrru ei farch yn chwyrn tuagat y saethydd a'i gydfradwr.
Ond ag amnaid parodd Jeanne iddo sefyll.
"Arhoswch," ebr hi, "cred y ddau hyn mai dewines wyf; ond fe lwyr brofaf iddynt mai oddiwrth y Meistr Mawr y daw fy nerth ac nid o ddiafol. Am y tro hwn nid oes gennym ddim i'w ofni, oblegid cristion a'm rhybuddiodd o'u drygioni. Gadewch iddynt gan hynny ein dilyn heb drafferthu ychwaneg arnoch, a thrwy ewyllys y gwir Dduw ni wnânt i ni un niwed."
Gyda'r geiriau hyn cododd afwyn ei march ac ymadawodd gyda'r holl fintai.
