Eich cofio pan ymhell fel hyn,
Wna'm llygad glas yn ddyfrllyd lyn.
Na thybiwch, er fy mod ymhell,
Nad wyf yn fynych yn fy nghell,
Yn meddwl am fy anwyl fam,
A'm cadwai gynt rhag cur a cham.
Na! agos i fy meddwl i
A'm calon dyner, ydych chwi:
Nis gall ond angau beri nam
I fy serchiadau at fy mam.
Anghofio 'Mam!-nis gallaf hyn,
Tra b'wyf yn teithio yn y glyn;
Ond ati hi, o ddydd i ddydd,
Fy meddwl yn ehedeg sydd.
Er rhaid oedd gadael mam a thad,
Er mwyn yr hon adawai'i gwlad,
Mewn llwyr ymddiried ynnof fi,
Ni pheidiaf byth a'ch cofio chwi.
Fel teg angyles, buoch chwi,
Trwy nos a dydd i'm gwylio i;
Ac, yn eich cofio, gwnaf fy rhan,
Pan ydych hen, a llesg, a gwan.
Yr ydych, Mam, yn mynd yn hen,
Mwy trymaidd yw eich siriol wên,
Nag yn y dyddiau dedwydd fu,
Pan oeddych ieuanc, cref, a chu.
Saith deg a thair o flwyddau'ch oes
Ddarfuant; ac yn ol nid oes
Ond gyrfa fer hyd lan y bedd,
Ac oddiyno fry i Hedd.
FY MAM, da gennyf weld eich bod,
Er dyddiau blin, yn gallu dod,
Rai prydiau, i rodfeydd eich Duw,
At ffrydiau pur y dyfroedd byw.
