bod ei gynneddfau a'i alluoedd yn wanach na'r rhai sydd wedi cyrhaedd cyflawn oed. Nis gallasai ef wneuthur un dewisiad gweithredol, na chyflawni un gwasanaeth personol, ond atebodd efe y dyben i osod allan berffeithiau a rhagluniaeth Duw; ac yn amgylchiadau ei enedigaeth, a'r tiriondeb a fu yn gwarchac trosto yn ei fabandod, yr oedd yn esiampl neillduol o allu, doethineb, a daioni Duw. Da fyddai, pe b'ai y rhai sydd yn marw yn oedranus yn ateb dyben eu creedigaeth mor uniawn a'r rhai sydd yn marw mewn cyflwr o fabandod.
5ed. Yr wyf yn cyfaddef mae unig blentyn oedd yr eiddoch chwi, yr hyn a wna eich profedigaeth yn drymach, ond eto cofiwch amgylchiad Job, i. 18, a'r weddw o Nain, Luc vii. 12. Gwelwch ufudd-dod parod Abraham yn achos ei unig fab; ond, uwchlaw y cwbl, ystyriwch ddigyffelyb gariad Duw, yr hwn a roddodd ei Fab, ei anwyl, ei gyntaf-anedig, ei unig Fab, drosom ni, Ioan iii. 16; Esaia liii. 6-10.
6ed. Ystyriwch eich sefyllfa gyfammodol eich hunain. Mae eich rhan yn y cyfammod yn sicr, pa beth bynag y mae yn ei gymeryd oddiwrthych. Y mae Duw ei hun yn eiddoch chwi, a holl addewidion y cyfammod newydd. Y mae Crist, Mab Duw, yn eiddoch chwi, a holl bwrcas ei waed, 1 Cor. iii. 21, 22. Y mae yn fendith fwy bod ein hunain yn blant i Dduw, ac yn aerion (heirs) etifeddiaeth nefol, na chael teulu lluosog, a'r llwyddiant mwyaf yn ein bywyd, Esaia lvi. 5.
7fed. Ac yn olaf, dymunwn i chwi ystyried fod yn rhaid i ni fyned yn fuan at ein cyfeillion ymadawedig, a bod gyda hwynt drachefn. Fy anwyl gyfeillion, nid ysgariad tragywyddol ydyw, ond yn unig am amser. Nid ydyw ond y pellder sydd rhwng y ddau fyd, ac
